Meneroka dunia penyiaran video...

Di dalam penyiaran video, terdapat tiga penyiar utama bagi televisyen warna jenis analog. “National Television System Commitee(NTSC)”, digunakan di utara Amerika, Jepun, Taiwan dan sebahagian dari Caribbean dan selatan Amerika. “Phase Alternating Line(PAL)” pula digunakan di Australia, New Zealand dan kebanyakan dari Eropah barat serta negara-negara di Asia. Manakala “Sequentiel Couleur avec Memoire(SECAM)” pula digunakan di Perancis, negara jajahan Soviet Union dan juga timur Eropah.

Televisyen analog yang menggunakan ketiga-tiga jenis siaran ini, menyiarkan video secara dua peringkat. Peringkat pertama melibatkan garisan berkedudukan genap dan peringkat kedua pada garisan berkedudukan ganjil. Kaedah penyiaran dua peringkat ini dipanggil “interlaced scan”. Berbeza bagi skrin paparan komputer yang menggunakan satu peringkat sahaja bagi penyiaran video. Kaedah ini dipanggil “progressive scan”.

Di dalam penerbitan video, saiz bingkai dirujuk sebagai resolusi dan diukur di dalam unit “pixel”. “Video frame size” mempamerkan saiz video berdasarkan lebar didarabkan dengan tinggi. Contohnya seperti 720x480 pixels dan 640x480 pixels. Sekali imbas, “Video frame size” kelihatan sama dengan “Frame aspect ratio”. Tetapi, sebenarnya tidak. “Frame aspect ratio” mempamerkan nisbah lebar kepada tinggi. Contohnya 4:3 dan 16:9. Bagi video bersaiz standard, nisbah yang digunakan ialah 4:3, manakala video skrin lebar (widescreen) mengambil nisbah 16:9.Kadang kala, kita melihat sesetengah video dipaparkan dengan kurang sempurna seperti terpotong di bahagian tepi, memanjang dan macam lagi yang menimbulkan rasa tidak kepuasan apabila melihatnya. Kenapa perkara seperti ini boleh berlaku? Sebenarnya, sesuatu video itu perlu dimainkan pada sistem(contohnya seperti televisyen, monitor dan sebagainya) yang sesuai dengan “pixel aspect ratio” video tersebut. Untuk lebih kefahaman, lihat video di bawah.

Di dalam penerbitan sesuatu video, pengukuran masa amatlah penting. “Timecode” digunakan untuk mengira bingkai. SMPTE(Society of Motion Pictures and Television Engineers) merupakan “timecode” yang biasanya digunakan bagi mengukur masa di dalam jam, minit, saat dan bingkai. Contohnya, 01:02:32:07 yang menunjukkan 1 jam,2 minit, 32 saat dan 7 bingkai. Terdapat dua jenis “timecode” iaitu “Drop-frame timecode” dan “Non-drop-frame timecode”.

“Drop-frame timecode” 00;02;51;20
“Non-drop-frame timecode” 00:02:51:20

Definisi standard bagi video dipanggil dengan nama “DV” singkatan bagi “Digital Video”. Definisi jenis ini biasanya digunakan pada kebanyakan “digital video camcoder” dengan saiz 720x480(NTSC). Manakala “HDV” pula merupakan suatu standard bagi menyokong kemra video yang berdefinisi tinggi. Ia menghasilkan saiz 1440x1080 dan 1280x720.

Video boleh wujud dalam pelbagai jenis format seperti “mov(QuickTime Movie)”, “avi(Audio Video Interlave)”, ”rm(Real Video)” dan banyak lagi. Video yang dirakam melalui kamera video digital akan menghasilkan format digital. Ianya boleh terus dipindahkan ke dalam komputer. Tidak seperti video analog yang perlu melalui proses “digitizing”. Antara aplikasi komputer yang biasanya digunakan untuk mengubah suai fail-fail video ialah seperti Adobe Premiere Pro, Apple Final Cut,Pinnacle Studio Plus, Sony Vegas Pro, iMove dan Ulead Video Studio dimana hampir kesemua aplikasi ini menggunakan kaedah garis masa(Timeline). Kebanyakan kamera video digital menggunakan media seperti DVD, kad memori, pita dan juga cakera keras.

Audio sebagai suatu gelombang bunyi...

Bunyi terhasil daripada getaran sesuatu objek di dalam sesuatu medium seperti udara. Bunyi boleh dihasilkan daripada suara manusia, bunyi alat muzik dan sebagainya yang menghasilkan getaran dan bergerak melalui sesuatu medium seperti udara sebagai gelombang bunyi. Bunyi diukur di dalam unit “decibels(dB)”.

Amplitud gelombang bunyi berubah secara langsung dengan masa. Suatu sampel gelombang bunyi akan dibaca dengan lebih tepat apabila kadar persampelan dinaikkan. Hal ini berlaku kerana kadar persampelan yang tinggi akan menghasilkan lebih banyak titik sampel(Sampel point) sekaligus menambahkan lagi saiz fail audio tersebut. Kadar persampelan mengambil unit “Hertz(Hz)”.

Terdapat juga satu proses di dalam tajuk audio ini yang dipanggil “quantizing”. Proses ini akan membundarkan nilai amplitud yang berasingan kepada nilai terdekat di dalam skala peringkat pengasingan. Semakin banyak peringkat di dalam skala pengasingan itu, semakin tepat bacaan untuk menghasilkan sesuatu bunyi. Bilangan peringkat ini di terbitkan sebagai “bit depth-the power of two”. Sebagai contoh audio 8-bit membenarkan 28 = 256 peringkat.
Fail-fail audio boleh wujud dalam pelbagai jenis format. Antaranya seperti “aiff(Audio Interchange File Format)”, “mp3(MPEG Audio Layer 3)”, “wma(Windows Media Audio)” dan banyak lagi.

Fail-fail audio boleh diubah suai dengan menggunakan pelbagai aplikasi komputer seperti “Adobe Audition” dan “Sony Sound Forge” bagi sistem pemoperasian Windows. Pengubahsuaian yang boleh dibuat termasuklah seperti memotong, menyalin, meninggikan nada, penambahan kesan khas dan sebagainya.

Post seterusnya akan membincangkan pula tentang video...

Kenali secara ringkas apa itu “Grafik”...

Grafik merupakan salah satu dari elemen multimedia yang penting. Setiap hari kita akan terdedah dengan pelbagai rupa bentuk grafik seperti yang terdapat pada majalah, surat khabar, poster, gambar dan banyak lagi. Sepanjang pembelajaran saya di dalam kelas CCT 2013 Media Integratif pada semester ini, sedikit sebanyak telah membuka minda saya berkenaan dengan grafik.

Secara ringkasnya, grafik terdiri daripada gabungan titik sampel yang lebih dikenali dengan nama “pixel”. Setiap “pixel” akan menyimpan maklumat tentang warna tersendiri mengikut gambar yang dibentuk. Semakin banyak “pixel” di dalam sesuatu gambar, semakin tinggi resolusi gambar tersebut. Resolusi yang tinggi akan menjadikan sesuatu gambar itu menjadi lebih terang dan jelas serta bersaiz besar.

Imej “bitmap” dipaparkan melalui nilai nombor pada “pixel”. Biasanya ia digunakan di dalam mengubahsuai imej kerana kandungan imejnya yang senang untuk diubah.

Berbeza pula bagi grafik “vector” yang mengaplikasikan penggunaan matematik di dalam pembentukan garisan. Resolusi bagi grafik “vector” adalah bebas. Tidak seperti imej “bitmap” yang ditentukan jumlah “pixel” dan resolusi pada peringkat awal, grafik “vector” tidak menggunakan “pixels” sebaliknya menggunakan persamaan matematik. Antara contoh aplikasi yang menghasilkan grafik “vector” ini adalah seperti aplikasi AutoCAD.

Imej grafik terdiri dalam pelbagai jenis fail seperti “JPEG(Joint Photographic Experts Groups)”, “GIF(Graphic Interchange Format)”, “PNG(Portable Network Graphics)”, “BMP(Bitmapped Picture)” dan banyak lagi.

Imej-imej digital ini boleh dihasilkan dengan menggunakan beberapa cara seperti “scanning” dan “digital photographing”. Imej-imej ini biasanya boleh diubah suai dengan menggunakan beberapa software khas yang popular dalam mengubah suai imej seperti “Macromedia Fireworks”, “Adobe Photoshop” dan “Adobe Illustrator”.

Baiklah, post seterusnya saya akan menulis sedikit sebanyak tentang “Audio” berdasarkan kefahaman saya.